Heupdysplasie(HD)

Een erfelijke afwijking waar nooit mee gefokt mag worden!!!

Voorwoord:

HD is alleen aantoonbaar door middel van een röntgenfoto die gemaakt word door een specialist.  
Een hond kan een super gangwerk hebben maar toch HD hebben terwijl een hond met een slecht gangwerk gewoon vrij kan zijn van HD!!!
Koop alleen een pup uit HD & ED(elleboogdysplasie) geröntgende ouderdieren want HD & ED zijn voor een deel erfelijk bepaald en beide afwijkingen geven ze door aan hun nageslacht!!!

(vraag wel om een schriftelijk bevestiging van de specialist en trek het na)

Lees onderstaand goed door!!!

Heupdysplasie, beter bekend als HD, is een erfelijke aandoening. Uit de vele onderzoeken naar deze afwijking blijkt dat uitwendige invloeden zoals groeisnelheid, lichaamsgewicht, beweging, spierontwikkeling en voeding hierbij eveneens een belangrijke rol spelen, zeker gedurende de eerste levensmaanden van de Bulldog. Overmatige lichaamsbeweging en toediening van extra kalk aan honden die compleet hondenvoer krijgen, hebben een negatief effect op de ontwikkeling van HD. 

HD is ongeneeslijk, en kan al in een zeer vroeg stadium worden waargenomen, alleen in Nederland schijnt dit een probleem te zijn. 
De symptomen hangen af van de ernst van de afwijking , maar kunnen in bepaalde situaties goed worden waargenomen:

1) Beide achterpoten tegelijk gebruiken om zich snel voor te bewegen , om zijn gewicht naar de voorpoten te verplaatsen. 
2) Stijf opstaan na een rustperiode. 
3) Zeer snel uitgeput na een normale wandeling. 
4) Een achterpoot niet gebruiken. 
5) Een gang welke duidelijk afzwaait. 
6) Moeilijkheden met traplopen. 
7) Koehakkigheid (hakken worden naar binnen gedraaid) 

Bij dergelijke symtonen kan de dierenarts d.m.v. een röntgenfoto zien of er inderdaad sprake is van HD, en wordt met name gelet op de vorm van de heupkommen en de heupkoppen, de diepte van de heupkommen, de aansluiting van de heupkoppen in de kommen en aan de aanwezigheid van botwoekeringen langs de randen van de heupgewrichten. 

Juist bij het fokken van rashonden is het van groot belang om te achterhalen of er aanleg voor HD aanwezig is of niet. De diergeneeskundigen hebben echter ook een bepaalde mate van verantwoordelijkheid, want HD is een van de meest overgediagnosticeerde en verkeerd gediagnosticeerde aandoeningen. 
Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat HD voor 20 tot 30% erfelijk bepaald is. Dit houdt in dat HD voor 70 tot 80% niet erfelijk bepaald is, dus wordt bepaald door omgevingsfactoren. 

Als een fokker moet kiezen tussen een hond die HD-vrij is bevonden, maar waarvan de ouders, broertjes en zusjes HD-D zijn bevonden, en een hond die HD-D is bevonden, maar wel HD-vrije ouders, broertjes en zusjes heeft, zal hij ongetwijfeld voor de laatste hond kiezen. Je kunt dan immers met vrij veel zekerheid zeggen dat de mate van HD niet erfelijk is bepaald, maar is veroorzaakt door omgevingsfactoren. 
Een ervaren dierenarts kan al bij een pup van vijf à acht weken voelen of de heupen stabiel zijn. Met behulp van Barden's palpatietechniek kan men voelen of de heupkop al dan niet "vast" in de heupkom zit. Met enige zekerheid kan dan al voorspeld worden of de heupgewrichten zich "normaal" zullen ontwikkelen. Veel Nederlandse dierenartsen beheersen deze techniek echter niet of onvoldoende. En door middel van een MRI-scan kan al bij een pup van 16 weken HD worden geconstateerd. Maar ook dat gebeurt in Nederland niet. 

Bij de ideale situatie is de gewrichtskop van het dijbeen 100 % aangesloten in de gewrichtskom. De kop is volledig opgesloten en vertoont geen enkele ruimte. 
Maar helaas komt deze situatie in de praktijk maar zelden voor. 

 Het panel geeft een definitieve beoordeling af, welke de mate van HD aangeeft. 

HD-A (= negatief) Röntgenologisch vrij van heupdysplasie. 
HD-B (= overgangsvorm) Röntgenologisch geringe afwijkingen. 
HD-C (= licht positief) Röntgenologisch afwijkingen aanwezig. 
HD-D (= positief) Röntgenologisch duidelijke afwijkingen aanwezig. 
HD-E (= positief in optima forma) Röntgenologisch ernstig misvormd. 

De uitslag geeft echter alleen uitsluitsel over de aanwezigheid van HD bij de hond , maar geeft niet aan of de hond drager is van de afwijking. 

En dat is nu het punt wat zeer belangrijk is: de erfelijkheid van HD moet in de generaties daarvoor worden bekeken. Een HD vrije(A) hond gekruist met een HD vrije hond geeft dus zeker niet de garantie dat de pups ook HD vrij zijn. 
We zullen hier niet te diep op deze materie ingaan , maar het kan ook anderosm gebeuren. 
2 x HD D kan een HD vrije(A) hond geven, maar deze is dan zeker drager van een HD erfelijke afwijking.   

Om de hond te kunnen laten röntgenen dient deze de leeftijd van minimaal 12 maanden te hebben. 
Een beoordeling kan maximaal 1 x per jaar plaats vinden en de uitslag van dit onderzoek vervangt de vorige uitslag. 
Dus is de hond eerst HD licht positief beoordeeld en deze wordt een jaar later opnieuw beoordeeld , maar de uitslag is dan HD negatief, dan vervalt de eerste beoordeling. 

De uitslag van het HD-onderzoek zegt ook lang niet altijd iets over de mate van erfelijkheid. Bijvoorbeeld: een pup wordt zodanig opgevoed dat alles wordt gedaan om een positieve HD-uitslag te voorkomen. De voeding is perfect, de lichaamsbeweging verloopt precies volgens het boekje, enzovoort. Als de hond een jaar oud is worden er foto's genomen. Uitslag: HD-B Prima dus. Met die hond kun je rustig fokken. 
Maar nu gaan wij met dit pupje iets minder zorgvuldig om, en in plaats van op éénjarige leeftijd laten wij de hond pas op negenjarige leeftijd röntgenen. Uitslag: HD-D. Is het nu minder verantwoord om met deze hond te fokken? Is er iets in zijn genen veranderd? Nee, want uitsluitend zijn gestel is veranderd, terwijl zijn genen nog precies dezelfde zijn. En als deze hond ondanks zijn slechte HD-uitslag op negenjarige leeftijd nog perfect loopt en absoluut geen pijn heeft, en bovendien over een geweldig karakter beschikt, hebben wij dan een slechte koop gedaan en moeten wij de fokker van deze hond dan iets kwalijk nemen? . 

Preventie

Is HD te voorkomen? 
Een afdoende behandeling voor HD bestaat niet. Daarom moet getracht worden de ontwikkeling van HD zoveel mogelijk te voorkomen. Dat kan door de uitwendige omstandigheden voor jonge, opgroeiende honden zo gunstig mogelijk te maken (goede voeding, maar vooral niet teveel; overmatige belasting van de heupgewrichten voorkomen; beperken van springen, trap lopen en trekken); 

Voeding

Tijdens de groei van het bot wordt steeds kraakbeen omgezet in bot: zowel in de groeischijf als bij de uiteinden van alle botten. Verbening van het kraakbeen kan verstoord worden door voedingsfouten. 
Met name teveel energie, teveel Calcium (kalk), een foutieve Calcium/Fosfor-verhouding en te veel of te weinig vitamine D kunnen deze verbening met grote gevolgen verstoren. 
Bekend is dat honden die "verkeerd" gevoed worden beduidend meer lijden aan onder andere HD. Een hond die een "complete voeding" krijgt heeft geen behoefte meer aan extra vitaminen en mineralen. Vooral extra kalk en Vitamine D hebben juist een averechts effect op de skelet- en gewrichtsontwikkeling. Dit geldt echter niet voor vitamine C. 
"Compleet" voer moet, wettelijk verplicht, de juiste hoeveelheden en verhoudingen van o.a. Calcium, Fosfor en Vitamine D bevatten. 
Te hard groeien en overgewicht beïnvloeden beiden het optreden van HD ten nadele. 
Als vuistregel doet men er goed aan de aanwijzingen van de voerfabrikant omtrent de te verstrekken hoeveelheid voer op te volgen. 

Beweging

Tijdens de groei van de hond is voldoende en gedoseerde beweging noodzakelijk om de weke delen goed te laten ontwikkelen. 
Met name "rechtlijnige beweging" is voor de ontwikkeling van de bekkenspieren belangrijk; dus met name in rechte lijn wandelen, naast de fiets lopen in een rustige draf of zwemmen zijn erg geschikte bewegingsvormen. Meerdere malen per dag een kwartier is een goede richtlijn. 
Over het fietsen met de hond is nogal wat discussie; vele onderzoekers menen dat dit een geschikte bewegingsvorm voor jonge honden is, mits men zich aan enkele regels houdt. 
De hond moet minimaal 10 à 12 maanden oud zijn. Onder fietsen wordt verstaan een (sukkel)drafje. De lengte van de fietstocht hangt met name van de jonge hond af; de hond mag wel moe, maar niet oververmoeid raken. 
Een jonge hond geeft meestal zelf aan hoelang, maar overdrijf met name de eerste maanden niet. 
Ongeschikte bewegingsvormen zijn korte draaibewegingen; dus de opgroeiende jonge hond niet overdreven achter balletjes of stokken aan laten rennen, traplopen of veelvuldig (op) springen zijn helemaal uit den boze. 

De hond heeft HD

Wanneer de hond geen klachten vertoont is behandeling niet nodig en gelukkig kunnen veel honden ondanks hun HD prima als huishond functioneren. De kans op problemen blijft echter bestaan en zal toenemen naarmate meer van de hond wordt geëist (zoals bijvoorbeeld bij africhting) en naarmate de hond ouder wordt. 
HD is niet te genezen, maar in veel gevallen wel te behandelen. 
Misvormingen van de heupgewrichten kunnen, eenmaal aanwezig, niet meer ongedaan worden gemaakt. 
Een behandeling zal dan ook vooral gericht zijn op de revalidatie van de afwijkende heupgewrichten: overmatig lichaamsgewicht voorkomen of drastisch verminderen (vermageren) om onnodige belasting van de heupgewrichten te voorkomen; 
regelmatige lichaamsbeweging om de gewrichten minder stijf te doen worden en proberen de bespiering te bevorderen (vaak korte stukjes uitlaten, lichte looptraining, zwemmen); 
pijnbestrijding als ondersteuning van de revalidatie (injectie of medicijnen, en/of eventueel operatief ingrijpen).